Sayfa 6
-Evet, dedi Duygu. Halası için insan olmak çok önemliydi. İnsan. Ne olursa olsun; ister ayyaş, ister sahtekar, ister fakir, ister zengin, ister cahil, ister entelektüel; ama önce insandı kişi. Diğer bütün özellikleri sonra gelirdi.
-Halacığım, birer çay daha içelim mi? Bana çok iyi geldi inan.
-Seninle oturup çay içmeyi ben de seviyorum. Keyif veriyor bana seninle sohbet eşliğinde çay içmek.
-Ben dökerim çayları.
-Sevinirim. Duygu salondan mutfağa doğru yürürken ve fincanlara çay doldururken, izledi yeğenini Alara. Sahip olduğu beden tıpkı annesinin bedeniydi ama tavırlarında ne çok kendisini gördü birden. İçini bir ılıklık kapladı. Kendi etinden bir can doğurmamışlığa hiç hayıflanmamıştı bu iki çocuk sayesinde. Sanki onundu onlar. Çağdaş bir annenin yapması gerekenleri elinden geldiğince yapmaya çalışmıştı, iş hayatından arta kalan zamanlarda.
Deliler gibi çalışmak zorunda kalmıştı. Para kazanmak zordu. Bu iki çocuğun maddi sorumluluğunu da üstlenince, olaya daha maddi bakmaya başlamıştı. Bir zamanlar tek başınaydı, ne kazandığı umurunda değildi, mutlu olması önemliydi. Ama bu iki çocuk hayatına girince, mutluluğu katlayıp bir kenara koymuş, ve artık para kazanmak için çalışmaya başlamıştı. Ne çok mutsuz etmişti kendisini bu mecburiyet, ama bu asla çocuklara yüklenecek bir duygu olarak yerleşmemişti içine. –İyi ki, diye düşündü- Bu çocukları isteyerek, severek benimsemişti.
-Teşekkür ederim kızım, eline sağlık.
-Afiyet olsun halacığım. Kaç gün kalmayı düşünüyorsun Afyon’da?, diye meraklandı Duygu, bir taraftan tekrar sultan koltuğuna yerleşirken.
-Fazla kalmam sanırım, havalar çok soğuk. Ben de hastalanmayayım, birilerine yardım edeyim derken.Yarın Çarşamba, yola çıkarım, sanırım en geç cuma dönmüş olurum.Çamaşır dışında kıyafet de almayacağım yanıma, kalmayacağım diye.
-Peki hala, nerede kalacaksın? Kalacak yer ayırttın mı? Yoksa oraya gidince mi kalacak yer bakmayı düşünüyorsun?
-Çadırımı ve uyku tulumumu götürüyorum.
-Hala! Ne yapacaksın? diye endişeli bir titizlikle gözlerini irileştirdi Duygu.
-Halacığım, birer çay daha içelim mi? Bana çok iyi geldi inan.
-Seninle oturup çay içmeyi ben de seviyorum. Keyif veriyor bana seninle sohbet eşliğinde çay içmek.
-Ben dökerim çayları.
-Sevinirim. Duygu salondan mutfağa doğru yürürken ve fincanlara çay doldururken, izledi yeğenini Alara. Sahip olduğu beden tıpkı annesinin bedeniydi ama tavırlarında ne çok kendisini gördü birden. İçini bir ılıklık kapladı. Kendi etinden bir can doğurmamışlığa hiç hayıflanmamıştı bu iki çocuk sayesinde. Sanki onundu onlar. Çağdaş bir annenin yapması gerekenleri elinden geldiğince yapmaya çalışmıştı, iş hayatından arta kalan zamanlarda.
Deliler gibi çalışmak zorunda kalmıştı. Para kazanmak zordu. Bu iki çocuğun maddi sorumluluğunu da üstlenince, olaya daha maddi bakmaya başlamıştı. Bir zamanlar tek başınaydı, ne kazandığı umurunda değildi, mutlu olması önemliydi. Ama bu iki çocuk hayatına girince, mutluluğu katlayıp bir kenara koymuş, ve artık para kazanmak için çalışmaya başlamıştı. Ne çok mutsuz etmişti kendisini bu mecburiyet, ama bu asla çocuklara yüklenecek bir duygu olarak yerleşmemişti içine. –İyi ki, diye düşündü- Bu çocukları isteyerek, severek benimsemişti.
-Teşekkür ederim kızım, eline sağlık.
-Afiyet olsun halacığım. Kaç gün kalmayı düşünüyorsun Afyon’da?, diye meraklandı Duygu, bir taraftan tekrar sultan koltuğuna yerleşirken.
-Fazla kalmam sanırım, havalar çok soğuk. Ben de hastalanmayayım, birilerine yardım edeyim derken.Yarın Çarşamba, yola çıkarım, sanırım en geç cuma dönmüş olurum.Çamaşır dışında kıyafet de almayacağım yanıma, kalmayacağım diye.
-Peki hala, nerede kalacaksın? Kalacak yer ayırttın mı? Yoksa oraya gidince mi kalacak yer bakmayı düşünüyorsun?
-Çadırımı ve uyku tulumumu götürüyorum.
-Hala! Ne yapacaksın? diye endişeli bir titizlikle gözlerini irileştirdi Duygu.
posted by Birsen Şahin at 03:51
0 Comments:
Yorum Gönder
<< Home