Sayfa 35

Çocuklarını hatırladı hemen. Merak ederlerdi. Emre’ye söylememişti ama Duygu mutlaka haber vermiştir kardeşine, diye düşündü. Hemen çocuklarına bir mesaj yazdı.

-Seni seviyorum. İyi ki varsın. Hayatımda var olduğun için çok mutluyum. İyiyim. Merak etme. Sultandağı’ndayım, aynı mesajı önce oğluna, sonra kızına gönderdi. Her ikisinin de ileti raporunu hemen aldı.

-Bacım, ben bunların hepisini verdim. Aha bu da boş çantan. Keşkem bi şeyimiz olaydı da, biz de sana vereydik, çantanı dolduraydık, seni öyle göndereydik burladan. Kövde tarlada sebzemiz va, meyvemiz va, ama nasın gidip de getiricen ki şincik. Kusura galma sen, e mi?

-Emine hanım! Şaşırdın mı sen? Niye kusura bakayım? Ben buraya sizlerle birlikte olmaya geldim. Hele siz bir hayatınızı kurun bakalım. Belki yaza da görmeye gelirim sizleri. Siz de başınızı sokacak bir yer bulursunuz da, toprağa tarlaya bakacak duruma gelirsiniz. O zaman yerim meyvenizden. Ha, bu arada söyleyeyim, Seyfi dayı köye gitti. Ben gönderdim. Anlattı Alara ne için gönderdiğini.

-Sence bi faydesi olu mu ki bacım?

-Belki olmaz Emine hanım, ama belki medyanın dikkatini köyün üzerine çekeriz de, birileri yardımcı olur. Hayat sürprizlerle doludur, belli mi olur? Hem yukarıdaki de görür yaptıklarımızı, gayretimizi boşa çıkarmaz belki, bakarsın bir el uzatır da, kısmetini açar köyün.

-İnşallah bacım, inşallah. Dualan gabul olur inşallah. Bu çantanı n’edelim?

-Hepsini dağıttın mı?

-He dağıttım, dağıt dediydin ya, diye soran gözlerle baktı Emine.

-Kendine hiçbir şey ayırmadın mı?

-Yo, hökümat veriyo bize yicek Allaha şükür. Başkalarının bebeleri va, yaşlıları va.

-Peki, Seyfi dayı için sigara da ayırmadın mı? Sigara da vardı o çantada?

-Yo, ayırmadım. Sen dağıt dediydin ya. Biz sigara buluruz zatı.

-Peki Emine hanım, peki. Anladım. Eline koluna sağlık, derken kadının tokgözlülüğüne hayran hayran baktı Alara. Kendilerine hiç birşey ayırmamıştı.