Sayfa 9

-Hadi, hadi, korkma söyle, sevmediğimi de şuna açıkça. Önemli değil. Sevmediğini biliyorum.

-Sorun Prenses değil hala, ben hayvanları uzaktan sevmek istiyorum. Elimde değil, ürküyorum.

-Biliyorum Duygucuğum, buna üzülmüyorum. Benim sevgim ona yeter.

-Afyon’a giderken kime bırakacaksın onu?

-Nurdan teyzene anahtar bırakacağım. Konuştuk. Kabul etti, eve uğrayıp
mama ve taze su vermeyi. Kumunu değiştirmesine gerek yok. Üç gün yeter kumu. Ben yarın sabah değiştirip, öyle çıkacağım evden. Ben gelinceye kadar kirlenmez, kirlense de idare eder zaten. Ne yapalım, o kadar da idare etmeli, Afyon’daki insanların daha çok ihtiyacı var bizim orada olmamıza.

-Nurdan teyzeye tembih et de, kapıyı da sürekli kilitlesin, Prenses kapının koluna atlayıp, açıyor kapıyı biliyorsun. Çıkar gider, geri dönemez, sıkışır kalır bir yerlerde. Hem kapın açık kalırsa, içeri hırsız da girebilir.

-Ettim. Ayrıca Prensesin bu marifetlerini biliyor zaten Nurdan teyzen. İyi ki var Nurdan teyzen biliyor musun? Canım sıkıldığında ona gidiyorum en çok. Ben ev hanımı olmadım hiç biliyorsun, ev hanımı olmayı beceremiyorum. Eş dost çağırıyor ama gitmiyorum. Birkaç kez gittim, canım sıkıldı. İş hayatından çok farklı bir yaşam bu, benim hiç alışık olmadığım.

-Senin canın sıkılır o toplantılarda. Tamam arada git, belki değişiklik olur, hatta güleceğin bir sürü şey de çıkar, ama dikkat et de, millet ağlarken sen gülmeye kalkma, sevgili çılgınım benim, diyerek bir daha sevgiyle sarıldı halasına.

-O kadar da çılgın değilim canım, diye gülerken Alara da sarıldı yeğenine. İkisi de gülmeye başladılar.

Alara yeğeninin kollarından sıyrılıp pilavın altını kapattı. Tencerenin kapağını kaldırıp, üzerine kağıt havlu örtüp, tekrar kapattı kapağı.

-Şarap içelim mi bu akşam? Kaçta gideceksin? İstersen gitme, kal. Çok sevinirim.

-Olabilir. Serpin de evde yok bu akşam. O da annesine gitti,gelemeyebilirim, ama haberleşiriz gece, demişti gündüz aradığında. Ben onu bir arayayım, bakalım gece dönecek mi, dönmeyecek mi? Dönecekse